In Cartoondiarree heeft Michiel van de Pol (1965) 365 autobiografische dagboekstrips gebundeld die hij tekende tussen 22 juli 2005 en 15 januari 2007. Met deze strip won de auteur medio 2006 de finale van een striptoernooi in het Het Parool tegen Floris Oudshoorn (Swamp Thing).
Tegenwoordig staan ze dagelijks gebroederlijk bij elkaar op de strippagina van het Amsterdamse dagblad, samen met S1ngle van Hanco Kolk en Peter de Wit, Heinz, de beste sinds 1987 (René Windig en Eddie de Jong) en de strip over puberproblemen Pukkels (Amerikaanse titel: Zits, door Jerry Scott en Jim Borgmann). Dat kun je nog eens een strippagina noemen. Van de dagboekstrips van Michiel van de Pol zijn op www.cartoondiarree.nl dagelijks ook nieuwe afleveringen te lezen.
Cartoondiarree blinkt niet uit door een uitmuntende tekenstijl, hoewel de simpele zwart/wit-plaatjes met nauwelijks arceringen vaak verbazingwekkend effectief zijn. Van de Pol observeert zichzelf, zijn gezin en zijn omgeving op een bijzondere manier. Daaruit put hij het vermogen om, vaak grappige, verhalen te maken over alledaagse gebeurtenissen waarbij een ander nauwelijks stil zou staan. Zelfrelativering, een levendige fantasie en ironie maken de autobiografische stripjes een lust om te kijken en te lezen. Geen thema-onderwerp wordt geschuwd; naast grappige en ontroerende familiegebeurtenissen zijn ook de dagelijkse ontlasting, dode vogels, de zenuwen tijdens een signeersessie het onderwerp voor een aflevering, met als hilarisch hoogtepunt het met snot krullend terugplakken van een neushaar in de neusholte. Van de Pol wordt wel vergeleken met de eveneens autobiografische strips van Barbara Stok, Gerrie Hondius en Maaike Hartjes. Na het lezen van de 365 verhaaltjes in Cartoondiarree ben ik van mening dat Van de Pol ondanks zijn schijnbare pretentieloosheid vaak een niveau hoger bereikt, niet in de laatste plaats door zijn soms nogal droge maar zeer doeltreffende teksten.