Trek je niks aan van de titel van deze beeldroman, want die is gedrochtelijk vertaald. Hij verwijst naar de roman 'Dood van een blauwe walvis', die de verzonnen Franse schrijver Simon Breuil schrijft over de door hem bewonderde Amerikaanse schrijver James B. Whales. Breuil is het cliché van de literaire schrijver: een cynische rokkenjager die slaapt met zijn uitgeefster en iedere andere vrouw die op zijn pad komt, terwijl zijn ooit zo mooie vrouw Elsa verdrietig thuis op hem wacht. Whales is dat andere cliché: een Richard Klinkhamer-achtige kunstenaar (hij zegt zijn vader te hebben vermoord) die ongeremd zijn aversie over de verloederde samenleving over iedereen uitstort, terwijl hij het eigenlijk over zichzelf heeft. Whales’ leven (of beter gezegd: wat hij erover vertelt) is interessanter dan zijn boeken. Sterker nog: hij heeft al vijftien jaar lang geen letter geschreven. Toch bewondert Breuil hem.
Stripmaker Emmanuel Moynot goochelt wel vaker met kunstclichés, zoals in de expressionistisch getekende beeldroman De anatomie van de wanorde, die (inderdaad!) de opkomst van het expressionisme behandelt. Knap gemaakt, maar overlopend van de vooroordelen over kunstenaars. Vergeleken met dit eerdere werk zet Moynot zijn personages ditmaal sterker en meer onderbouwd neer. Hij neemt de ruimte om zijn verhaal te vertellen en leeft zich echt uit op de verschillende hoofd- en bijrollen. Breuils ontmoetingen met idool Whales en zijn diverse maîtresses zijn boeiend, de ontdekking dat Whales zijn vriendin wel eens vermoord zou kunnen hebben is zelfs schokkend. Toch eindigt het verhaal wat slap en nietszeggend. Bovendien klungelt Moynot een enkele keer met het vertelperspectief, wanneer hij op pagina 19 de monologue interieure ineens middenin een scène even verplaatst naar Breuils uitgeefster Bertrande, om dat na enkele pagina’s weer terug te draaien. Toch is Waarom spoelen blauwe walvissen op onze stranden aan? een prima opgebouwde beeldroman, waarmee Moynot zijn talent bewijst. Zijn tekenstijl (grijs ingekleurd, met hier en daar een goed gekozen, wisselende steunkleur) neigt soms iets te veel naar zijn voorbeeld Jacques Tardi, voor wie hij sinds enkele jaren de albums van Nestor Burma tekent. Het zij hem vergeven, want zelfs met al deze kanttekeningen levert hij nog altijd een bovengemiddelde strip af. Alleen die titel...