'Waar leiden 29 naalden + 9 kilo + 15 radiolaboranten + 11 medisch assistenten + 9 zusters + 8 artsen + $192.720,04 + 2 rabbijnen + 1 priester toe?', zo vraagt Marisa Acocella Marchetto zich aan het einde van haar album af. 'Een ervaring die me voor altijd heeft veranderd', is het bijna voorspelbare antwoord. Haar boek Chemogirl (oorspronkelijke titel Cancer vixen) doet op hilarische, confronterende en ontroerende wijze verslag van Marchetto’s strijd tegen borstkanker. Als freelance striptekenaar voor The New Yorker en Glamour leidde Marchetto als 43-jarige fashion-victim een tamelijk onbezorgd leven, dat draaide om lipstick, pumps en modeshows ('oppervlakkig stom gedoe', aldus de voice-over van Marchetto), totdat bij haar borstkanker werd vastgesteld. Het was echter niet voor het eerst dat haar leven volledig op zijn kop werd gezet: dat was de aanslag op de Twin Towers. Marchetto werd door haar redacteur gevraagd om in stripvorm verslag te doen van Ground Zero. 'Ik droeg geen masker, ondanks de bijtende geur en de onverstelbare hoeveelheid deeltjes in de lucht', zo herinnert ze zich.
Toen op 15 mei 2004 bij Marchetto borstkanker werd ontdekt, was een link met 9/11 dan ook een voor de hand liggende vraag: 'Heb ik daarom kanker?' Een zoektocht op het internet volgde, resulterend in het Kanker-raadspelletje, een soort ganzenbord ('komt het door hormonen? Ik eet veel kip. Ga 8 vakjes terug') waaruit blijkt dat niet te zeggen is waarom iemand kanker krijgt. Marchetto’s leven komt in het teken te staan van chemokuren en bestralingen, maar lipstick en pumps blijven óók belangrijk. Marchetto vertelt en tekent haar strijd tegen borstkanker op nonchalante en gloedvolle wijze. Tussen de behandelingen door trouwt ze met de man voor haar leven (happy intermezzo!!) en verwerkt ze het bericht dat ze vanwege de medicatie tijdens de nazorg te oud zal zijn om nog kinderen te kunnen krijgen (geen volledig happy end). Marchetto overwint haar persoonlijke strijd: ze wordt kankervrij verklaard. Maar ze staat ook stil bij degenen die aan kanker zijn overleden in pagina’s die zijn gevuld met ruimte en stilte.