Hanco Kolk moet wel een slecht mens zijn. In de De ruwe gids, zijn vierde album in de reeks Meccano, laat hij mij voor de tweede keer hardop lachen om een verkrachting. De eerste keer was in Meccano 3: Schlager, die verkrachting speelde zich af tegen de oorlog in Bosnië, dus dat is dubbel erg.
Lachen om verkrachtingen kan natuurlijk niet. Een verkrachting is het ergste wat een vrouw kan overkomen, ze blijft er haar hele leven door beschadigd, enfin, u kent de clichés. Maar God, wat maakt Kolk er altijd een feest van, zeg. In De ruwe gids neemt hij er zeventien pagina’s voor, als je de hele aanloop naar de verkrachting meerekent. Zeventien pagina’s perfecte beeldregie, subliem gemonteerd, met een adembenemende choreografie. Net The Bourne Ultimatum, maar dan anders.
De rest van De ruwe gids steekt in elkaar als de betere Quentin Tarantino-film, ik bedoel met verschillende plotlijnen die uiteindelijk samenkomen in een verrassende ontknoping. Tussen de regels (plaatjes?) door lijkt Kolk commentaar te leveren op de situatie in de wereld, de strijd der seksen en wat niet al. Verder ga ik over het verhaal niets meer zeggen, want dan zou ik van alles verklappen. Het volstaat om te zeggen dat de laatste Meccano een razendknap gecomponeerd geheel is, met een verhaal als een Chinese puzzel, zwierig verteld, zwierig getekend, nergens laat Kolk een steekje vallen, altijd blijft hij alert, up-tempo, energiek. Complimenten ook voor de inkleuring van de onvolprezen Marloes Dekkers, de beste inkleurster van Europa. Haar kleuren voegen een extra laag aan de vertelling toe (zonder die in de weg te zitten, meer door te accentueren wat al in het verhaal zit), en dat is niet overdreven, dat zult u zien.
Kopen dus dat album, het is het album van het jaar, het beste dat Kolk tot nog toe heeft gemaakt. Ik ben zo bevoorrecht geweest hem eraan zien te werken. De energie! Het enthousiasme! En niet alleen dat, Kolk is ook de meest professionele striptekenaar van het land. Hij heeft altijd werk bij zich om te laten zien wat hij kan. Je weet nooit wie je tegen het lijf kan lopen, nietwaar? Dat hij een opdracht van The New Yorker kreeg, heeft niet alleen te maken met de kwaliteit van zijn werk, maar zeker ook met het feit dat hij het aan de man brengt, naar New York gaat en daar redacties platloopt. Kolk is niet iemand die naast de telefoon gaat zitten totdat een belangrijke opdrachtgever zich op mysterieuze wijze (bij voorbeeld door middel van een visioen) realiseert dat Kolk een genie is en besluit hem meteen te gaan bellen.
Nu een punt van kritiek. Kolk grossiert in politiek incorrecte grappen over vrouwen, seks, verkrachting, christenen, abortus, oorlog, genocide, noem maar op. In een interview hekelde hij echter niet lang geleden de Deense krant Jyllands-Posten vanwege de publicatie van de beruchte Mohammed-cartoons, die alweer twee jaar geleden de wereld op z’n kop zette. Eerder had dezelfde krant namelijk cartoons geweigerd waarin het christelijke geloof werd bespot, meende Kolk.
Hij vergeet dat er geen noodzaak (meer) is om met het christelijke geloof te spotten. Dat Jyllands-Posten die Mohammed-cartoons wel publiceerde, was uit protest tegen de manier waarop de moslimwereld de rest van de wereld in gijzeling houdt: ‘Wij willen respect, of anders…!’
Kolk doet in De ruwe gids precies het tegenovergestelde: overal maakt hij foute grappen over, dat vindt hij overduidelijk erg leuk, maar de kans om ook eens iets prikkelends te zeggen over de islam of over moslims (een van de personages in De ruwe gids is een afvallige moslim genaamd Hafid) laat hij schieten. In plaats daarvan krijgen we een satire op de overspannen manier waarop de wereld reageert op moslims. Dat is lekker veilig en uiterst politiekcorrect, maar dan vind ik Jyllands-Posten toch een stuk dapperder.
Kolk toont zich met De ruwe gids de Theo Maassen van de Nederlandse strip: een vaardig verteller, een meester qua vorm, een briljante grappenmaker, grof en charmant tegelijk, maar uiteindelijk altijd veilig. Want laten we eerlijk zijn: de kans dat er een Valerie Solanas zal opstaan om Maassen en Kolk een lesje te leren, is te verwaarlozen.