Een succesvolle stripreeks voortzetten na het overlijden van de geestelijk vader is een riskante onderneming. Je doet het maar moeilijk goed. De liefhebber is er eigenlijk van overtuigd dat het onmogelijk is het niveau van de meester te evenaren, tegelijk is dat wel precies wat hij eist. Voor wie de handschoen wil oppakken levert dat vooraf een moeilijke vraag op: gaan we juist het onmogelijke proberen of is het beter een eigen stijl te kiezen? In het geval van Storm is er voor gekozen de stijl van Don Lawrence te willen volgen. Op voorhand inderdaad het meest logisch. Per slot van rekening is diens stijl zo karakteristiek dat het onmogelijk is dezelfde sfeer te creëren terwijl diens schilderstijl wordt losgelaten. De albums van Dick Matena - toch niet de eerste de beste - hebben de trouwe Lawrence-liefhebbers immers ook niet echt in hun hart gesloten.
Bij deze poging wordt alles in het werk gesteld de stijl van de overleden meester te evenaren. Het duo Romano Molenaar (tekenwerk) en Jorg de Vos (schilderwerk) gaat er voor en krijgt van mij een dikke voldoende. Ongetwijfeld zullen de puristen onder ons genoeg op te merken hebben, maar ondanks de steken die men heeft laten vallen (gezichten zijn het soms net niet) zijn stijl en sfeer heel goed uit de verf gekomen.
Het volgende album, na de gaan-we-het-redden-kriebels, mag wel iets dynamischer. Al speelt het scenario daarbij natuurlijk ook een rol. Het verhaal van Martin Lodewijk zit vol aardige vondsten en interessante personages, maar blijft als avontuur wat steken en mist een korrel zout. Al met al een hoopvolle nieuwe start!