De uitvinding van Hugo Cabret, afgelopen najaar verschenen in Nederlandse vertaling, werd alom jubelend ontvangen. En wanneer je het boek voor het eerst in handen hebt, overheerst inderdaad de voorpret. Een prachtig uitgevoerd, ruim vijfhonderd gebonden pagina’s dikke leesturf, met de, tegen de opkomst van de grafische roman zo populaire mengvorm van afwisselend tekst en strip. Het bevat het verhaal van een weesjongen in het Parijs van rond 1930. Hij woont in de muren van een treinstation, waar hij de klokken onderhoudt. Eigenlijk de taak van zijn alcoholistische oom, maar die is foetsie. Daarnaast heeft hij een queeste, een levensopdracht: al wat hem van zijn vader rest is een kapotte schrijfautomaat. Die moet gerepareerd. Daar spelen een speelgoedwinkelier en diens dochter een rol in. Hoe, dat verklap ik niet.
De tekeningen vormen het mooiste onderdeel. In mooi grijs, met veel inzoomende camerastandpunten (hoewel het centrum van de tekeningen, die vaak over twee pagina’s zijn afgedrukt, door de dikte van het boek soms weg valt). Ook de wereld van de stomme film is overtuigend aanwezig. Het boek is op te vatten als eerbetoon aan filmpionier Georges Melies, die ook in het verhaal optreedt.
Beroemde vroege-filmfragmenten, zoals de raket op de maan en de trein die uit het station steekt, herkent de lezer met instemming.
Extra jammer is het daarom dat het geschreven verhaal rammelt: het bevat hinderlijke toevalligheden en ronduit fouten. Held Hugo zegt het station niet uit durven, terwijl hij er al uit is geweest. Hugo verstopt de schrijfautomaat goed op zijn kamer, winkeliersdochter Isabelle ziet hem direct staan. Dat het hier om een jeugdroman gaat is natuurlijk geen excuus. Zonde! Tekenaar Brian Selznick gaat met een goeie scenarist nog eens wereldstrip maken...