Met Eefjes vriendenboek bewijst Jeroen de Leijer eens te meer zijn hoge mate van prettig gestoord zijn. Het album dat alleen al door de vormgeving - als een echt vriendenboek met een harde kaft met zacht laagje èn voorzien van een drukknopsluiting - een extra dimensie meekrijgt, staat vol absurdistische strips, afgewisseld met puzzels, weetjes en zoekplaatjes, willekeurig voorzien van opgedrukte koffievlekken, paperclips en smoezelige vegen. Hoofdstuk voor hoofdstuk voert Eefje al haar vriendjes op die mogen beginnen het invullen van een standaard vragenlijstje, zoals ‘Wat ik later wil worden’, ‘Mijn lievelingseten’ en ‘Waar ik een hekel aan heb’. Uiteraard doet Eefje zelf de aftrap.
De strips bevatten vrijwel allemaal drie plaatjes die afwisselend uitblinken in droge humor of hilarische onzin. De nevenpersonages, die ook in de reguliere strips van Eefje voorkomen, zijn ondermeer Eefjes moeder (naïef en liefdevol), de overbuurman (nukkig en eigenlijk geen echte vriend), Bello de hond (mijn liefste dier is de buschauffeur), magiër Saldo Rossi en pizzabakker Giovanni Straciatelli die het verschil aantoont tussen een bezorgde en een onbezorgde pizza. De tekeningen zijn als vanouds uit het lood geslagen en kolderiek.
Desondanks zou het aardig zijn om De Leijer ook eens te koppelen aan een goede scenarist voor het maken van een serieuzer verhaal. Manu Larcenet hanteert bij voorbeeld ook geen stijl die je direct associeert met diepgevoelige strips, maar is daar toch succesvol mee. Ik breek daar bij deze een lans voor.