Simon Andriveau levert met het eerste deel van Gouden Eeuw een uitstekend avonturenverhaal af met aardige sfeerbeelden in veelal donkere tinten.
Een geslaagd eerste deel, het is maar weinig stripreeksen gegeven. Waarom lukt het Andriveau wel? Al sla je me dood. Want wanneer ik probeer te analyseren waarmee hij me het verhaal intrekt, kan ik niet ontkomen aan een lading platgetreden paden die samen een flinke vierbaans snelweg vormen. Cliché struikelt over gemeenplaats. Voorbeelden? Nou, we beginnen met de klassieke loser of antiheld als hoofdpersoon. Dan - natuurlijk - de gewetenloze schurken. Daarna komen we in een zigeunerkamp waar we zowel het trotse als het onbetrouwbare clichébeeld krijgen voorgeschoteld. Een uitgespuugd hoertje zorgt voor de romance en dan komt ook nog even de man in het ijzeren masker voorbij (we zijn Frankrijk). Het lijkt wat veel - en dat is het ook, maar verdomd het werkt. Operatie geslaagd. Dit is een deel 1 dat staat en je wilt gelijk door met het vervolg. De grote vraag is of Andriveau dan nog een keer wegkomt met zijn clichébeelden. Misschien wordt het tijd voor enkele bijzondere vondsten. Eén ding is in elk geval duidelijk. Er is niets mis met clichés, je moet alleen weten hoe ze te gebruiken.