Manga-tekenaar Jirô Taniguchi (1947) is bepaald geen onbekende ten zuiden van Nederland. In Angoulême ontving hij de afgelopen jaren, respectievelijk voor zijn series Quartier lointain uit 1998 en Le sommet des Dieux uit 2001, al de prijs voor het beste scenario (2003) en het beste tekenwerk (2005). Dargauds manga-filiaal Kana bracht ook Icare uit, een sciencefiction-verhaal waarvoor niemand minder dan Moebius het scenario bedacht.
Taniguchi's populariteit in Europese contreien is niet vreemd. Zowel het verstilde tekenwerk als de kalme verhaalstijl van zijn beste albums sluiten uitstekend aan bij de Zuid-Europese traditie van de bande dessinée. Van het één komt soms het ander en nu is er dan ook de eerste poging van Taniguchi om een album te maken in de Franse stijl. Wat is de uitkomst van dit experiment? Wel, met het tekenwerk is zeker niets mis. De expressieve plaatjes trekken de lezer, zoals het hoort, moeiteloos het verhaal binnen. Dat verhaal zelf, een autobiografisch getint verslag van de manier waarop de auteur als kind de zware ziekte van zijn moeder ervoer, is evenwel weinig boeiend of verrassend.
Taniguchi doet een bewuste poging om het hele verhaal te schilderen vanuit het exclusieve perspectief van het kind dat hij ooit was. Het lukt hem echter niet goed om daar bovenuit te stijgen. De wereld gezien vanuit kinderogen blijft precies wat het is: een kinderwereld. Het resultaat is dan ook meer een kinderboek dan een strip voor volwassenen. De angst voor het verlies van de moeder blijft in het verhaal een statisch element dat uiteindelijk met magische middelen wordt opgelost. Die magie en daaraan gekoppelde ecologische boodschap voegen verder weinig toe aan wat al eerder te zien was in een tekenfilm als Princess Mononoke.
Zeker, de melancholische plaatjes blijven mooi en de figuren expressief. Maar, door de gebrekkige verhaalontwikkeling wekt de karakteristieke traagheid die veel van het andere werk van Taniguchi zijn directe charme verleent, hier eerder irritatie op dan vervreemding. Ook het idolate interview van Stéphane en Muriel Barbery dat het album afsluit, voegt weinig toe aan diepgang. Wie kennis wil maken met deze Japanse tekenaar kan beter eerst zijn eerdere werk lezen zoals het opvallende L'homme qui marche, of anders het vuistdikke Le sauveteur, dat Casterman eveneens in 2007 uitbracht.