Recensies

Vrijheid is een relatief begrip. Neem nou William, een hangjongere in een Franse voorstad. Hij en zijn vrienden voelen zichzelf 'vrij' om buiten rond te hangen, maar in werkelijkheid is hun situatie uitzichtloos. Of neem Williams werkloze vader, die de 'vrijheid' heeft om de hele dag televisie te kijken met een koel biertje binnen handbereik. Of neem Véro, Williams vriendinnetje, die 'vrij' is om heroïne te gebruiken. Met deze voorbeelden zet stripmaker Edmond Baudoin in zijn nieuwste boek Véro onmiddellijk de toon. Als lezer kun je al bijna raden dat het met hoofdpersoon William (Willy voor zijn vrienden) onmogelijk florissant kan aflopen. En dat doet het dus ook niet. Voorafgaand aan zijn ziekenhuisopname vraagt de doodzieke kunstenaar Antoine aan Willy om de eerstvolgende donderdag een zelfgemaakt cadeau voor zijn hoogzwangere buurvrouw te bezorgen, maar Willy blijkt onbetrouwbaar; hij laat zich overhalen om zijn vriend Fredo te vergezellen tijdens een autorit naar Marseille, waardoor de kans klein wordt dat hij op tijd terug zal zijn. De rit loopt helemaal uit de hand wanneer Fredo een tankstation overvalt. Geen opbeurend verhaal dus, maar door de ontluistering juist wel heel indringend en realistisch. Het noodlot van William is onomkeerbaar, hetgeen Baudoin visualiseert door rond het hoofd van de jongen een donker blok te tekenen. Een oud trucje, want de auteur paste het al eerder toe in De eerste reis, zijn albumdebuut op de Nederlandse markt. Ook de schetsmatige, expressionistische tekenstijl is een terugkerend element. De vrees lijkt dan ook gegrond dat Baudoin met dit verhaal zowel qua thematiek als qua grafische vormgeving in herhaling valt, maar het indringende Véro blijft niettemin glansrijk overeind. Is zijn overige werk daarentegen wél een herhalingsoefening? De nabije toekomst zal het leren, want de zogenoemde 'Baudoin-collectie' wordt binnenkort uitgebreid met maar liefst drie werkjes van de Franse veeltekenaar: Klein zelfportret, Salade Niçoise en Opa. Zeker op deze laatste titel (bekroond met de Alph' Art tijdens Angoulême 1992) heeft Nederland veel te lang moeten wachten.