Kleine meisjes worden groot. Vaders hebben het daar vaak moeilijk mee. Zo ook de vader in Bubblegum geisha. Hij ontdekt dat zijn dochter Keiko niet thuis is en slaat aan het fantaseren. Edwin Hagendoorn, stadslandschapsschilder met olie en acryl en dertig jaar terug illustrator en medewerker van Eric Schreurs en Hein de Kort, opent in Bubblegum geisha deuren naar een gevaarlijke, bubbelende fantasiewereld. Het decor is het hedendaagse Japan, inclusief iconen als mount Fuji, de grote golf en het drukste zebrapadenplein ter wereld. Met Humphrey Bogart als filmcitatenstrooiende gids en met zijn kat Katzu gaat de vader op zoek naar zijn kauwgombellenblazende spruit. Ze gaan de zee op en komen daar vissen, haaien, sumoworstelaars, skeletten en piraten tegen. De angstige vader zoekt ook in de Japanse wereldstad, vooral op slecht verlichte plekken en in louche gelegenheden waar geile mannen hun lusten botvieren. En daar wil je een dochter niet tegenkomen. Terugkerende gag is een koffer die een ladder bevat waarmee je in een scala aan duistere werelden komt. Dat vader maar over een been beschikt en op twee krukken loopt, maakt zijn trip niet makkelijker. Vaak denkt hij zijn kauwgomdochter te zien. Meestal is ze hem te vlug af, maar soms kan hij dichtbij komen. Dan stapt ze van haar skippybal, groeit tot reuzenformaat en zet haar brommerhelm af, zodat papa in haar hersenpan kan kijken en roeren. Daar ziet hij een vuurzee, of spartelen vissen en kikkers met de billetjes waar Keiko zo dol op is. Vreemd? Niet vergeleken met de Lolita die opduikt uit een blik met roomsaus en 'Daddy feed me!' roept. Hagendoorn, die eerder Uiltje Engnek (een strip over wilde nonnen in een 19de-eeuws Spaans klooster maakte), verrast, verleidt, en schroomt niet alles - ook wat je liever bespaard blijft - te tonen. In kleur en met huid en haar. Een heerlijke underground-strip in een vuistdik boek. Beslist geen koffietafelboek, waarschuwt een rokende Hello Kitty op de cover.