Gentlemind beschrijft en toont in twee visuele delen de opkomst en ondergang van het gelijknamige fictieve Amerikaanse, internationale tijdschrift tussen de jaren 1944 en 1975. Tevens vertelt het tweeluik de levensverhalen van de diverse personen die aan het blad zijn verbonden. Hoofdpersoon is de joodse Gina Navit, een aantrekkelijke, jonge, ambitieuze ontwerpster en danseres die vooral door de tekeningen die haar talentvolle minnaar, de talentvolle illustrator Arch Parker van haar maakt, de warme belangstelling opwekt van de staalbaron Horace W. Powell.
Als deze Arch Parker, haar grote liefde, besluit naar Europa te vertrekken om mee te vechten in en verslag te doen van de Tweede Wereldoorlog weet de staalbaron Gina uiteindelijk te verleiden om mrs Powell te worden. Na diens overlijden weet Gina - die als veronderstelde gold digger niet echt door de vermogende elite is geaccepteerd – met behulp van de succesvolle advocaat Waldo Trigo, een deel van de erfenis veilig te stellen, waarvan Gentlemind -, een ietwat oubollig tijdschrift dat zich voornamelijk op mannen richt, onderdeel uitmaakt.
Samen met Trigo, die ook over onvermoede literaire talenten blijkt te beschikken, een aanvankelijk nogal sceptische redactie en nieuwe talenten zoals de voormalige straatfotografe Maggie Kenwood (een vrouw met een geheim) weet Gina het blad om te vormen tot een feministisch angehaucht, kwalitatief hoogstaand en succesvol periodiek. Het succes van het tijdschrift vindt plaats tegen de achtergrond van een machtig maar mannelijk Amerika; de ondergang van het blad gaat gepaard met het begin van de langzame teloorgang van de wereldmacht.
Het nogal complexe verhaal vergt vooral in het begin veel aandacht van de lezer maar de volhouder wordt getrakteerd op een boeiend tijdsbeeld van Amerika in de periode 1940-1975, meeslepend verteld aan de hand van een flink aantal buitengewoon interessante karakters en met grappige cameorolletjes. Het scenario is van Juan Díaz Canales en Teresa Valero; Antonio Lapone is verantwoordelijk voor de enigszins hoekige, maar levendige, retro-achtige opzet met tekenwerk in een half realistische vorm, waarbij hij zich duidelijk ook heeft laten inspireren door de atoomstijl.