Na de drie delen van Dune: Huis Atreides, is het nu de beurt aan Dune: Huis Harkonnen, op scenario van Kevin Anderson en Brian Herbert. Niet alleen de strijd tussen beide huizen gaat al ver terug, ook tussen de andere huizen is er haat en nijd. De opperleider van al die huizen, keizer Shaddam, heeft opdracht gegeven aan de Tleilaxu om synthetische spice te maken. Dit doen de Tleilaxu ondertussen al tien jaar in een geheim laboratorium op planeet IX. De Tleilaxu onderdrukken de plaatselijke bevolking en gebruiken hen als slaven. Er zijn rebellen die de boel willen saboteren. De rechtmatige heerser van de planeet, prins Rhombur Vernius, broedt op een plan om de planeet weer in handen te krijgen.
De keizer wil de synthetische spice vervaardigen om niet langer afhankelijk te zijn van baron Vladimir Harkonnen die de organische spice laat ontginnen op Arrakis. De keizer haat de baron. Hij is niet de enige, er zijn meerdere mensen die zijn bloed wel kunnen drinken. Baron Harkonnen kampt ondertussen met lichamelijke ongemakken en blijkt een geslachtziekte opgelopen te hebben tijdens een verkrachting van Mohiam. Mohiam is een lid van de heksenorde Bene Gesserit. De baron weet niet dat door de verkrachting een kind, Jessica, is geboren die door de Bene Gesserit wordt opgeleid in gevecht en toverkunsten en om mogelijk later als concubine te dienen. De baron wil wraak en stuurt een leger naar hen. De Bene Gesserit weten dat de Harkonnen een onzichtbaar ruimteschip hebben gestolen om andere huizen tegen elkaar op te zetten. Hierdoor druipt het leger weer af. Ook maakt de baron ruzie met zijn eigen broer, Abulurd, door de zoon van Abulurd tegen hem op te zetten en de vachtwalvissen bijna uit te roeien die de bevolking op planeet Lankiveil nodig hebben om van te leven. Er zijn nog meer verhaallijnen die worden aangehaald met andere personages die allemaal met elkaar verband houden, maar het wordt te veel om dat hier ook aan te halen. Dit verhaal is smullen geblazen voor de liefhebbers van het Dune-universum. Opvallend is dat er geen humor in voorkomt en meer geweld wordt getoond. Het is een soort Game of thrones maar dan in de ruimte.
Wat tekenaar Michael Schelfer in het eerste deel ervan gebrouwen heeft kan mij echter niet bekoren. Ook het derde deel is door hem gedaan. Onbegrijpelijk dat voor deze mangastijl gekozen is. Het past totaal niet bij de sfeer van het verhaal. Tekenaar Fran Galán heeft deel twee voor zijn rekening genomen. Zijn tekenstijl is veel filmischer. Gezichten, perspectief en camerastandpunten zijn ook veel beter. Het heeft wel wat weg van een tekenfilm.
NB: deel 2: !!!!