'Grafische roman' is de wat diffuse aanduiding voor het literair verbeelden van de werkelijkheid. In Amerika hebben de uitgevers het literaire criterium allang losgelaten. Elke comic, uitgebracht als lekker dikke paperback, krijgt een artistiek randje en gaat als grafische roman door het leven. Zo is het ook gegaan met de bewerkingen van twee fantasy-classics van Raymond E. Feist en George R.R. Martin tot twee kloeke paperbacks.
In De hagenridder van bewerker Ben Avery neemt een schildknaap de plaats in van zijn overleden meester om deel te nemen aan een toernooi. Als pseudo-ridder weet hij zich in een select gezelschap van ridders en prinsen maar net te handhaven. Ook het werk van Feist, spelend tegen een Middeleeuwse achtergrond, leent zich uitstekend voor een bewerking (Michael Avon Oeming en Brian J. Glass) tot comic. Het gegeven van Magiër - leerling is eenvoudig met een redelijke spanningsboog. Twee jongens stuiten tijdens één van hun gezamenlijke tochten door het woud op een scheepswrak, dat duidelijk niet van hun wereld afkomstig is. Zij ervaren dat een leger, afkomstig van een parallelle wereld, hun bestaan gaat bedreigen.
Beide verhalen vallen onder categorie comic of beeldverhaal. Het adagium 'grafische roman' is te veel eer. Dat neemt niet weg dat de bewerkingen van beide fantasy-romans is gelukt. De vertellingen, veelal in dialogen, zijn goed gestructureerd, hebben een consequente opbouw en maken een sterk onderscheid in goed en kwaad, zoals het hoort in dat genre. Het tekenwerk van Mike S. Miller in De hagenridder heeft kwaliteit. Dat kan niet worden gezegd van Magiër - leerling 1. De eerste drie hoofdstukken van Brett Booth zijn fraai en inspirerend, maar waarom de hoofdstukken 4 t/m 6 door Ryan Stegman om zeep moesten worden gebracht is een raadsel. Een gemiste kans.
N.B. Magiër - leerling 1: !!