Recensies

Ooit gold de strip Mol van tekenaar Michiel van de Pol als een van de grote beloften van de nieuwe generatie stripmakers. De gagstrip haalde zelfs Sjosji, maar na het opdoeken van dat tijdschrift werd het akelig stil rond Van de Pol. Op het persoonlijke vlak maakte de tekenaar echter een belangrijke ontwikkeling door: tot tweemaal toe werd hij vader. Tegelijkertijd moet hij het inzicht hebben gebaard om autobiografische strips te willen maken, net als zoveel van zijn collega's uit het small-presscircuit. Van de Pol besloot een stripdagboek bij te houden en ziehier: de Baarnse uitgeverij De Prom was zo vriendelijk het uit te geven onder de titel Medicijnman of: het getekende leven van Michiel van de Pol. Een hele mond vol die de lading goed dekt. Naast zijn tekenactiviteiten is de auteur/hoofdpersoon namelijk medicijnbezorger, een weinig heroïsch beroep. Ironisch genoeg klinkt de titel Medicijnman juist als een superheldenreeks. En zo ligt het anti-heldendom van Michiel bij voorbaat vast. Alles in de strip ademt onbeholpenheid: de niemendallige gebeurtenissen, het onhandige huisvadergedrag, de focus op schijnbaar irrelevante details, maar ook de priegelige tekenstijl en de rommelige pagina-indeling. Van de Pol is te werk gegaan zoals hij op een kladblok zou doen: linksboven op het vel begint hij een droedel, die zich langzaamaan uitbreidt tot onderaan de pagina. Zo gebeurt het regelmatig dat de traditionele leesrichting (van links naar rechts) met voeten getreden wordt. Die aanpak oogt charmant, maar maakt het tegelijkertijd onmogelijk om dit dikke boek in één adem uit te lezen. Daarvoor word je als lezer te zeer op de proef gesteld. Ook zijn de gebeurtenissen daarvoor vaak te gewoontjes, zelfs als de brave huisvader ontsnapt naar een rockconcert in muziektempel 013 met zijn vrienden uit de veelbelovende Tilburgse band Green Lizard. Toch blijft Van de Pol overeind, niet in de laatste plaats door zijn spitse gevoel voor humor. De dialogen zijn hilarisch doordat ze zo goed voorstelbaar zijn (vooral de ruzies met vriendin Liset), en ook de afwisselende zelfverheerlijking en -relativering van hoofdpersoon Michiel ('Ik schreef scenario's voor Sjors en Sjimmie waarmee ik bergen geld verdiende') werkt nadrukkelijk op de lachspieren. Niet alle dagboekpagina's zijn even sterk, maar de aanhoudende lezer is verzekerd van de nodige lachsalvo's. Voor wie dit boek in de stripwinkel inkijkt, is de grappige achterflaptekst overigens verplichte kost.