Wat de wind brengt van de Spanjaard Jaime Martin is een horrorstory die zomaar waar gebeurd zou kunnen zijn. Het scenario is spannend, de kleuren passen bij de sfeer. In het bos overheerst blauw, in de stad grijs. Rood is voor revolutie, nachtmerries en bloed, dat op de pagina lijkt te zijn gesmeten. Hooikleur symboliseert hoop. Het debuut van Martin in Nederland - in Spanje verschenen van hem al elf albums - gaat over de hopeloze strijd van een goedwillende vernieuwer in een achterlijke gemeenschap. En dat aan de vooravond van de Russische revolutie.
Medisch student Aleksandr is revolutionair. Uit vrees voor de tsaristische politie aanvaardt hij een post als arts in een negorij in de Oeral. De boeren motten hem niet. Iemand die snijdt is een slager. In een nachtmerrie ziet Aleksandr wat de boeren met slagers doen. De wachtkamer blijft leeg. Zijn assistent is een etherjunk. De verpleegster draagt takjes op het lijf tegen het kwaad. De boeren vertrouwen op God en kruidendrankjes. Op de realistische tekeningen van Martin zijn de boeren bebaarde griezels, is het kruidenvrouwtje een heks, hebben de dokters blotebillengezichten en zijn de meisjes de onschuld zelf. Een beetje clichématig, dat wel, maar de spanning doet dat vergeten.
Wat de wind brengt verschijnt in de collectie Vrije vlucht van Dupuis. Het is na De Goelagwals van Ruben Pellejero en Denis Lapière het tweede verhaal dat in Rusland speelt. De tekenstijlen van Martin en Pellejero lijken op elkaar. Martin tekent professioneel sinds 1985, aanvankelijk in zwart/wit, met een klare lijn. Voor Sangre de barrio (Bloed in de wijk) over jeugdbendes kreeg hij in 1990 op de Salon in Barcelona de prijs voor het beste debuut.