Een strip maken over een volkerenmoord is een heikele zaak. Hoe een genocide van 100 dagen te duiden waarin naar schatting een miljoen mensen, bijna uitsluitend Tutsi’s, op brute wijze werden afgeslacht door de Hutu’s? De volkerenmoord van Rwanda voltrok zich in de bizarre korte periode van 7 april 1994-15 juli 1994 op een minuscuul stukje Afrika, en de wereld keek toe. De wetenschapster Cécile Grenier schreef er na jarenlange bestudering van ooggetuigenverslagen en een bezoek aan het land een stripverhaal in twee delen over, gesteund door de stripscenarist Ralph (De zon der wolven, Vixit). Greniers verhaal is een feitelijke beschrijving van een barre tocht tijdens welke uitsluitend het naakte overleven centraal staat. Hoewel dit gegeven sterk wordt uitgewerkt is de gekozen vorm niet altijd gelukkig. Renier heeft de geschiedschrijving van Rwanda in een apart kader beschreven. Dit is een wijs besluit want de complexe koloniale geschiedenis, de latere rol van de Belgen en de Fransen, de etnische verdeling van het land en de eerdere geweldsuitbarstingen in 1959, 1963 en 1973 zijn genoeg stof voor een inleidend hoofdstuk; hoewel de uitgever dit stuk merkwaardig genoeg achter in het boek plaatste.
De stripvertelling zelf focust op het lot van een paar Tutsi’s die gevolgd worden nadat op 6 april 1994 het vliegtuig van president Habyarimana door twee Air Sol-raketten wordt neergehaald door het Front Patriotique Rwandais (FPR), aangevoerd door de Tutsi’s. Op grote schaal worden er georganiseerd en ongeorganiseerd Tutsi’s door de Hutu’s vermoord waarbij de bestaande etnische spanningen tot een extreme uitbarsting komen. Tutsi Mathilde kan geen veilig onderkomen vinden bij de Franse militairen, die zich uitsluitend bekommeren om hun eigen landgenoten, en wordt gedwongen met twee kleine kinderen in doodsangst weg te vluchten. De identificatie met Mathilde en haar kinderen komt vervolgens helaas wat moeizaam tot stand. Er zijn geen beschouwende momenten - een aantal flashbacks uit haar jeugd was effectief geweest - waardoor er een afstand blijft bestaan en Mathilde en kinderen blanco personages blijven. Het kleine formaat van het album helpt bepaald niet mee om het verhaal over te brengen waardoor ook de verzorgde tekeningen van de Congolees Pat Masioni nogal priegelig overkomen. Hopelijk dat het vervolgdeel deze gebreken compenseert en we de mens achter deze tragedie wel beter leren kennen.