Recensies

Blueberry is big business, dus wordt deze populaire westernreeks flink uitgemolken met verschillende spin-offs. De langstlopende subreeks is De jonge jaren, waarvan al in 1977 een eerste deel verscheen. Nadat Giraud en Jean-Michel Charlier de serie fasegewijs hadden overgedaan aan tekenaar Colin Wilson en scenarist François Corteggiani, was de sjeu er wel een beetje vanaf. Een spin-off is dan ook een redelijk ondankbare taak. Verrassend was dan ook de opvolging van Wilson door Michel Blanc-Dumont, die zelf nota bene een zeer verdienstelijke western-reeks op zijn naam heeft staan: Jonathan Cartland. De tekenaar zelf had er geen moeite mee (zie Stripschrift 311), maar zijn eerste twee albums over de jonge Blueberry maken duidelijk dat hij zich in onnatuurlijke bochten moet wringen. Blanc-Dumont heeft een hypergedetailleerde tekenstijl, waarmee hij uitstekend uit de voeten kan in de verfijnde Cartland-reeks, die zindert van psychologische spanning en onderhuidse erotiek. Blueberry is echter veel meer een rechttoe-rechtaan avonturenstrip waarmee Blanc-Dumonts stijl dan ook danig vloekt. Daar komt nog bij dat de scenario's van Corteggiani doorgaans slappe aftreksels zijn van de klassieke Charlier-scripts. In de delen tien en elf van Blueberry's jonge jaren wordt er weer eens een complot tegen onze (inmiddels complot-moeë?) held gesmeed: samen met de femme fatale Eleanor Mitchell (een Lady X-achtige variant op Chihuahua Pearl, die veelvuldig uit de kleren gaat) moet hij op vredesmissie naar het Zuidelijke kamp in Atlanta, om daar de humanitaire behandeling van Noordelijke krijgsgevangenen te inspecteren, maar Eleanor probeert hem de (door haar gepleegde) moord op de Zuidelijke generaal Hood in de schoenen te schuiven. Blueberry wordt ingerekend, maar kan zijn vrijheid herwinnen door met enkele andere krijgsgevangenen een grote kudde koeien van de Unionisten te stelen teneinde het voedseltekort van de Zuidelijken op te lossen. In de tussentijd pleegt de uit Zuidelijke handen ontsnapte Eleanor de ene moord na de andere. Al deze gebeurtenissen hangen als los zand aan elkaar en zijn volstrekt ongeloofwaardig. Corteggiani heeft de Blueberry-ingrediënten vlijtig bijeen geharkt, maar weet er geen bondige soep van te koken. Zijn talenten liggen vermoedelijk vooral op het research-vlak, want het dossier achterin De missie der verdoemden is historisch goed doortimmerd. De jonge jaren van Blueberry maakt anno 2000 weinig indruk en doet verlangen naar de échte Blueberry. Toch hebben de auteurs de smaak te pakken, want komend jaar moet hun derde gezamenlijke album verschijnen: De laatste trein naar Washington.