De Franse stripauteur Pascal Rabaté brak tien jaar geleden door met zijn vier delen Ibicus, bekroond in Angoulême. Stripschrift sprak toen de verwachting uit dat deze titel helaas wel onvertaald zou blijven, maar had gelukkig ongelijk. Sindsdien heeft Rabaté ook hier fans. Zij kunnen nu zien hoe hij zich ontwikkelt. Ibicus was het in grauwe inkt geschetste verhaal van een amorele opportunist in Rusland ten tijde van de revolutie. Hoe anders is het nu vertaalde Een tweede jeugd.
Hierin staat het aanstekelijke, humoristische en warm-psychologische portret van Emile, een bejaarde Franse weduwnaar met o-benen die van vissen houdt. Wanneer zijn vismaatje Edmond overlijdt, slaat de eenzaamheid toe. Wanneer hij ontdekt dat Edmond soms via een bureau een vriendin zocht, slaat hij aan het twijfelen. Even lijkt het erop dat Emile's pogingen om nieuwe contacten te leggen mislukken, maar als de nood het hoogst is, komt de ommekeer. Rabaté laat deze scènes zich afspelen in het huis van Emiles jeugd. Dat is op het randje van kitsch, maar het verhaal ontspoort niet.
De lezer leeft met Emile mee. Rabaté bouwt knap naar climaxen door juist het hoogtepunt weg te laten en aan de fantasie van de lezer te gunnen. Er is veel subtiele humor en (senior-)erotiek, en een groepje cafévrienden zorgt voor de gulle lach, vooral de twee fietsers die op Jansen en Janssen lijken. Er zijn mooie tegeluitspraken, zoals: als je zestig bent en je hebt ’s morgens geen klachten, dan ben je dood. Ook in stijl is dit album anders dan Ibicus: hier zachte pasteltinten en een luchtige losse tekenpen.
Rabaté ontwikkelt zich tot een compleet groot stripauteur!