Misdaad en straf (1866) is met een beetje goede wil één van de eerste detectiveverhalen. Edgar Allen Poe zal het genre daarna perfectioneren. Het is het eerste voorbeeld in een heel lange reeks van de zinloze, maar (bijna) perfecte moord (Donna Tartt!). Schrijver Fjodor Dostojevski wordt later wereldberoemd met De gebroeders Karamazov (1880). De Britse uitgeverij SelfMadeHero ziet wel brood in een nieuwe Illustrated classic en Atlas volgt met een vertaling; eerder is Boelgakovs Meester en Margarita vertaald, en in Engeland verschijnt een serie manga-Shakespeares.
Scenarist David Mairowitz vat de hoofdbestanddelen samen. Gesjeesde student Raskolnikov besluit zijn gierige pandjesbazin te vermoorden met een bijl. Hij lijkt geen fouten te maken, maar juist door de uitblijvende verdenking raakt hij de grip op de werkelijkheid kwijt. Raskolnikov denkt dat inspecteur Petrovitsj al lang weet dat hij de moordenaar is, maar hem sart door dat niet uit te spreken, en daar wordt hij paranoia van. Uiteindelijk geeft hij zichzelf aan. Dan is er nog de liefdeskwestie van zijn zus.
Wie hoog reikt, kan diep vallen: vooral het tekenwerk van Alain Korkos schiet al snel veel te kort om dit verhaal te dragen. Raskolnikovs paranoia glijdt langs je af. De zwart/witte tekeningen tegen een zwarte achtergrond zijn clichématig en houterig, met veel close-ups van nietszeggende pratende gezichten. Jammer, want in de terzijdes en droombeelden toont Korkos wel beter te kunnen. Mislukt is ook de transformatie van het 19e-eeuwse naar het moderne Petersburg. Van het beloofde 'opgeblazen hedonisme voor de regeringselite' (voorwoord) wordt niets waargemaakt, of het moet een portretje van Poetin aan de muur van het politiebureau zijn en de zwarte zonnebril (=boeven!) van Petrovitsj. Verder veel gewilde symboliek van de affiches van De schreeuw en de Sex Pistols. Voeg er nog wat taalfoutjes aan toe en je hebt een teleurstellende leeservaring achter de rug.