Hij was de eerste die het lidmaatschap voor de Club van 27 aanvroeg: Robert Leroy Johnson (1911-1938), zo mogelijk 's werelds eerste gitaarvirtuoos. De zwaar aan alcohol verslaafde zwerver annex dandy liet de wereld een twintigtal nummers na (luister zijn 'grootste hit' Terraplane blues en doe een beroep op je ondeugende fantasie) en verwierf daarmee de status van een rock star avant la lettre.
En ziehier Frantz Duchazeau, de dappere (want een gevalletje cultural appropriation?) Franse tekenaar/scenarist die met rake, minimale potloodstreken en summiere teksten het tragische leven van genoemde hoofdfiguur invoelbaar maakt. Hoe moet het zijn geweest om als zwart jochie vanuit de katoenvelden van het racistische Mississippi een wereld van uitzichtloosheid tegemoet te treden - terwijl je niet weet wie je vader is en je opgescheept zit met een ploert van een stiefvader? Het doet de opvliegende bluesgigant om begrijpelijke redenen besluiten om vriendschap te sluiten met fles en gitaar.
De laatste dagen van Robert Johnson is een hoofdstuk waarvan a white privileged man zich nauwelijks een voorstelling kan maken. Het is allicht de reden waarom dit sublieme portret van een zwarte zanger niet in de VS raakt uitgegeven.