Recensies

In 1980 verscheen het eerste stripalbum van Jean-François Charles: Le bal du rat mort, op tekst van Jan Bucquoy. Ondanks de kleine oplage zou Charles met dit magisch-realistische verhaal furore maken. Het was met name de sfeer, die dit album zo bijzonder maakte. Nadat Bucquoy hem een idee aan de hand deed voor een geschiedkundige reeks (De Pioniers van de nieuwe wereld) ging Charles op eigen houtje door. Tegelijkertijd met het eerste deel van Fox kwam het zesde en laatste deel van de 'Pioniers' uit, te weten De dood van de wolf. In deze reeks schetste Charles een beeld van het leven van een aantal Franse kolonisten, die tegen het midden van de achttiende eeuw een nieuw bestaan probeerden op te bouwen in Canada.
Jean Dufaux, de tekstschrijver van Charles' nieuwste album is in stripkringen reeds lang geen onbekende meer. Ooit volgde hij een filmopleiding en rondde hij cursussen montage en regie af. Daar er weinig filmwerk in zijn geboorteland België te vinden was, ging hij als recensent werken voor een filmtijdschrift. Op een gegeven moment drong het tot hem door dat hij voor het medium strip ook bij beelden een verhaal kon vertellen. Aldus kwam zijn filmopleiding hem goed van pas. Zo zette hij reeds menige stripreeks op, zoals Andreas de Florentijn (met Aidans), Lucius (met Muquera), Beatifica Blues en Giacomo (met Griffo) en Jessica Blandy en Santiag (met Renaud). Ook het scenario van Het verdoemde boek verraadt filminvloeden.
In deze raamvertelling maken we kennis met de Amerikaan Allan Rupert Fox, die in 1944 neergeschoten wordt boven Frankrijk. Na de oorlog keert hij terug naar het dorp waar hij zo gastvrij ontvangen is. Hij vindt onderdak in pension Soreuil waar hij kennis maakt met Edith, het nichtje van mevrouw Soreuil. Wanneer Vincent, een andere pensiongast, zelfmoord pleegt, komt Edith in het bezit van een manuscript, het 'verdoemde boek'. Fox neemt het boek mee naar Parijs, waar hij de vreemde lettertekens aan een vriend wil voorleggen. Vanaf dat moment lijkt iedereen die geïnteresseerd is in dit boekwerk ten dode opgeschreven. De enige die het boek aankan blijkt Fox te zijn. In handen van andere mensen zorgt het boek slechts voor brand en verderf.
Een geheimzinnige motorrijder brengt Fox bij circus Hermopolis. Daar legt een dwerg hem uit dat het boek afkomstig is van Toth, de Egyptische god van de wetenschap, de god met het helderste verstand die de spraak en het schrift heeft uitgevonden. Niet alleen kent deze alle geheimen van hemel en aarde, maar ook het hart der mensen... Bes, de dwerg, ziet dat Edith ontvoerd is naar het land van Toth: Egypte. Wanneer Fox naar de grote steenhopen kijkt die afkomstig zijn uit de mijnen, lijken deze te veranderen in piramides...
Uit deze samenvatting mag blijken dat er meerdere delen op stapel staan. Qua scenario, tijd en plaats zit het verhaal bijzonder goed in elkaar. Er is sprake van een oplopende spanning die de lezer als het ware dwingt verder te lezen. Ondanks het fraaie inkleurwerk van Charles' vaste inkleurder C. Crlckx komt het tekenwerk niet boven dat van de 'Pioniers' uit. Integendeel, daar waar Charles' stijl in de 'Pioniers' realistisch te noemen is met hier en daar karikaturale trekjes, zodat de romantiek van de bladzijden lijkt af te druipen, mis ik bij Het verdoemde boek de vijftiger jarenromantiek. Fox is mijns inziens meer iemand uit de negentiger jaren, die als bij toeval in de jaren vijftig belandt.
Al met al een prettig leesbaar boek, dat me echter niet zo wist te boeien als Charles' overige werk. Overigens blijft de Collectie Prestige een fraai uitgebrachte reeks.