Recensies

Donito, die met behulp van twindlinalgen urenlang onder water kan blijven, is de jongste parelvisser van zijn dorp en de spil van een strip, die lijkt op een tekenfilm. Conrad, bekend van De onnoembaren, tekende voor zowel tekeningen als teksten.
Ergens diep in de oceaan schuilt een nautilus in een grot. Dit vierkieuwige schelpdier zou één enkele wens van een mens kunnen vervullen. Een op geld en/of macht beluste admiraal komt dit ter ore en even later ook de kwade zeemeermin Carmina. Zij zou zo graag haar fraaie stem van weleer terug willen wensen. Dit lijkt een regelrechte verwijzing naar De kleine zeemeermin, die in haar jeugdig enthousiasme haar voortreffelijke keelgeluid op het spel zette. Zo'n verwijzing ligt voor de hand, want Conrads tekeningen doen door hun schoonheid, sympathieke, maar soms ook dreigende sfeer en de schitterende aquarelinkleuring sterk denken aan de voorlaatste film van de Walt Disney Studio's. Alsof hij het eventjes iets anders heeft willen doen lopen, ontneemt hij de meermin Ariel niet alleen haar stem, maar laat hij haar bovendien in zijn strip opdraven als een kruising tussen haarzelf en haar dikke verleidster, in de film een inktvis. Overigens is zo'n zelfde beest Carmina's rijdier en rechterhand...
Conrads verhaal is echter lang niet zo meeslepend als dat van de tekenfilm. Hij zet wat lijntjes uit en springt daar dan wat slordig mee om en bovendien is zijn humor wat belegen. Neemt niet weg, dat ook dat aspect van het stripmaken hem zeker niet slecht afgaat.