Recensies

De bizarre redenaties, zo geweldig vanwege hun ijzeren, maar tegendraadse logica, die Kamagurka in zijn beginjaren aan de dag legde, maakten hem meteen tot één van de meest geliefde humoristen van het beeldverhaal. Het was dan ook spijtig in later jaren te moeten constateren, dat zijn grappen allengs korter werden en de absurditeit dientengevolge nog slechts te vinden was in op zichzelf staande, idiote situaties, die uit de lucht kwamen vallen en dus niet altijd zo sterk waren. Inmiddels blijkt Kamagurka zijn nieuwe aanpak dusdanig verfijnd te hebben, dat de kwaliteit van zijn werk weer stijgende is. Ofschoon het haastwerk hier en daar duidelijk te proeven is.
In korte tijd verschenen drie albums van Kamagurka: Berts brein, Berts Bobje en Cowboy Henk serveert. Het laatste uiteraard met tekeningen van Herr Seele, die steeds meer zorg aan zijn werk besteedt en een fraaie cartoonstijl aan de dag legt.
Berts brein blijft nog het dichtst bij Kamagurka's vroegste werk. Vanderslagmulders is, dat mag bekend worden verondersteld, een beroepspiekeraar, gefrustreerd en zielig en zo iemand leent zich, dankzij zijn messiaanse allures, uitstekend voor het etaleren van verknipte gedachten. Die soms toch zo gek nog niet zijn. Zo wordt Batman op zijn nummer gezet, omdat de superheld tijdens één fysieke klap zijn tegenstander met een stortvloed van woorden weet te slaan. Bert gelooft, dat hier met het begrip 'tijd' een loopje genomen wordt. Een TGV op rolletjes, compleet met voorbijglijdende landschapsfilms, kan de illusie wekken, dat België zo klein nog niet is, tipt Bert de koning der Belgen. Verder een leuke visuele grap: Bert wordt bij het joggen ingehaald door een met een stok wandelende oude dame. Hij: 'Gewoon je eigen tempo aanhouden, zoals alleen de echte groten dat kunnen.'
In Berts Bobje treffen we al heel wat meer grappen aan van het genre 'hoe dommer, hoe liever, zoals zijn maatje Herr Seele het doel van Kamagurka's huidige grappen omschrijft. Hoewel het Bobje in kwestie voor een hond uiterst intelligent blijkt. Geen mens kon bevroeden, dat er ooit een lelijker striphond zou opstaan dan Rataplan, tot daar was Bobje. Hij ziet eruit als Frans, loopt slechts op zijn achterpoten en jat Berts kunstgebit om brokken te eten of een soortgenoot de stuipen op het lijf te jagen. Eén en ander vertoont wat parallellen met de trouwe 'viervoeter' uit Gerrit de Jagers Liefde en geluk, zij het, dat Bobje een stuk zwijgzamer is, hetgeen hem al haast zo kwetsbaar maakt als zijn praatzieke baas. De grappen zijn variaties op het gegeven van de hond, die niets menselijks vreemd is en dat levert humor op zoals humor zou moeten zijn: een beetje om te lachen, maar tegelijk heel triest. Want geen groter ongeluk dan afwijkend te zijn. Maar dat beetje lachen had heus wat meer mogen zijn.
Cowboy Henk was de eerste exponent van Kamagurka's meligheid. Beleven doet hij niks, maar dat doet hij erg goed. In een hilarische bui kun je eraan doodgaan, maar als je er te nuchter voor bent, kun je Henks grollen maar beter aan je voorbij laten gaan. Hij vertegenwoordigt de optimistische ik, die in eenieder huist; met een naïeve opgewektheid treedt hij de gekte des levens tegemoet, zelf fors bijdragend aan die gekte. Je wordt er natuurlijk blijer van dan van Bert, die, omdat hij wat meer een mens van vlees en bloed is, aan de gekte een eind wenst te maken. Voorwaar een onmogelijke opgave. Een kleine greep uit Cowboy Henk serveert. Wanneer hij eigenaar is van een rijschool, luidt zijn eerste les: 'Karel de Grote werd geboren in 1602. Wanneer werd Karel de Grote geboren?' Als beginnend piloot wordt hem opgedragen 'dat vliegtuig daarboven' om twaalf uur aan de grond te zetten. En: 'Is het waar, dat u hier boekskes verkoopt met blote vrouwen?' 'Ja, mijnheer.' 'Eén boekske en vijf blote vrouwen, a.u.b.' Bij de jacht schiet Henk tot zijn schrik een vent neer, maar het is een geluk bij een ongeluk, dat het mijnheer Patrijs blijkt te zijn. Bij Cowboy Henk is Kamagurka's meligheid onmiskenbaar tot volle wasdom gekomen.