Recensies

Nadat Napoleon Bonaparte in het jaar 1814 naar Elba verbannen werd, zag het er naar uit dat de rust in Europa teruggekeerd was. In Wenen kwam het vermaarde Congres bijeen. Diplomaten probeerden op papier de voor hun land sterkste posities in te nemen. Doordat Napoleon door trouwe vrienden op de hoogte was gehouden van de ontevredenheid, die er in Frankrijk en in Wenen heerste, wilde hij zijn oude macht herstellen. In het voorjaar van 1815 landde hij in het zuiden en werd hij met groot enthousiasme door het leger onthaald. Het zou honderd dagen duren voordat de keizer definitief het onderspit zou delven in de slag bij Waterloo.
Deze honderd dagen van 1815 werden door scenarist Richard van Mill dermate interessant gevonden dat hij zijn vriend Dick Heins enkele scenario's aanbood, die deze gretig accepteerde. In het blad voor aankomend striptalent - Striptuur - verschenen een aantal Napoleon-verhalen, waar het tweetal met veel inzet aan werkte. Op den duur bevredigden de zwart/wit-verhalen niet meer. De makers wilden een eigen album publiceren en... in kleur. Het eerste album, De water-lolita's, verscheen onlangs. Mark van Herpen, eveneens de colorist van Claudia Brücken, verzorgde de inkleuring.
Het boek heeft een fraai full color-omslag. Op het eerste gezicht heeft het veel weg van een Standaard-uitgave; de nietjes in de rug zijn daar debet aan. Het binnenwerk oogt vrolijk, maar iets van de frisheid ebt weg door een lichte waas die over de bladzijden ligt.
Hoewel het slechts twaalf pagina's 'lange' verhaal lekker getekend is in de karikaturale stijl, ontbreekt er toch iets. Het scenario zit op een bijzonder vreemde manier in elkaar. In dit avontuur begeven Generaal Wellington, Veldmaarschalk Blücher en Napoleon zich ten strijde. De eerste twee zien de strijd wel zitten, maar Napoleon vreest het ergste. Hij wil het moreel onder zijn manschappen opvijzelen door ze een show te presenteren. Bij gebrek aan vrouwen moet een aantal militairen zich maar opofferen en zich in vrouwenkleren steken. Wanneer de gordijnen opengaan, is de ellende voor de cancan-dansers èn voor de zaal niet te overzien.
Ondanks de humor, die van deze strip moet afstralen, is het de vraag of Napoleon het verdient als zo' n malloot neergezet te worden èn of het 'normaal' is dat Wellington controleert of de benen onder de Schotse kilts wel geschoren zijn. het is in deze strip allemaal 'te'.
Desondanks neem ik mijn petje af voor deze mannen, die het hele project gefinancierd hebben en een heuse promotie-campagne op touw hebben gezet om zich te ontworstelen aan het 'amateur-zijn'. Het boek dat men in een oplage van 1.500 exemplaren - inclusief 300 in het Frans - heeft uitgebracht, vraagt om een vervolg. Het aardigst zou het zijn wanneer professionele bladen als Robbedoes, Kuifje of Sjors en Sjimmie Stripblad dit jong talent een kans zouden geven. Met name scenaristen als een Cauvin of een Lodewijk zouden in staat moeten zijn het aanwezige tekentalent en scenario-bloed in juiste banen te leiden. Hoe men verder ook over dit debuut-album denkt, de makers verdienen een serieuze kans te krijgen tussen de vakbroeders.