Recensies

'In de lente van mijn dwaze leven,
wendde ik als een zwaluw steeds mijn steven,
zonder kommer of vrees,
waar mijn hart me naar wees.'
Deze prachtige dichtregels zijn afkomstig van Clemens. U kent hem vast wel, die 'beroemde zestiende-eeuwse, miskende, jong en gewelddadig gestorven Zuidnederlandse dichter'. In De gijzelaarster maken wij kennis met hem, een ware kruising tussen de 'neus' Cyrano de Bergerac, Gerard Depardieu en een gewone struikrover. Clemens plundert al dichtend nietsvermoedende maar rijke voorbijgangers en geniet samen met zijn kornuiten van de buit op een verlaten boerderij in een even verlaten bos. Op de eerste bladzijden zijn we getuige van de opvattingen van Clemens over rijken, lafaards en mooie vrouwen, waarna het onmiskenbaar de bedoeling is dat de lezer sympathie ontwikkelt voor de dappere dichter.
Scenarist Denis Lapière en tekenaar Marc-Renier geven in dit album hun opvattingen weer over het leven en het sterven van de zestiende-eeuwse rijmelaar Clemens, maar het blijft een grote vraag hoe historisch deze Clemens nu werkelijk is. Aan een onbevangen lezer die er niet in geïnteresseerd is of Clemens werkelijk bestaan heeft of een verzinsel is, kan dit album echter een half uurtje verpozing op een regenachtige zomerdag bieden. Lapière weet hier en daar aardig uit de hoek te komen met de dialogen en Marc-Renier doet zijn best om in zijn tekeningen de couleur locale weer te geven. Kleding, gebouwen en kapsels doen inderdaad laat-middeleeuws aan, afgezien van één figuur die eerder voor een achttiende-eeuwse romanticus door kan gaan dan voor een middeleeuwse broodschilder. Echt levendig zijn de tekeningen niet altijd: de hoofdfiguren worden weinig uitgewerkt en blijven daardoor wat zielloos. Dit ligt natuurlijk ook aan de scenarist, want het plot van De gijzelaarster is enigszins onbevredigend. Gaat het hier nu het meest over Catherine die door de groep van Clemens gegijzeld is, over Clemens, over hen beiden of over zijn literaire nalatenschap? Het blijft merkbaar moeilijk de balans tussen een goed uitgewerkt, spannend en kloppend verhaal en levendige tekeningen te vinden. Hiermee is niet gezegd dat De gijzelaarster onaardig of zelfs slecht is. Het roept alleen bij een niet argeloze lezeres iets te veel vragen op om haar zonder meer te kunnen boeien.