Recensies

Iedereen heeft wel eens zin om weg te zinken in de fantasiewereld van sagen en mythen, even weg uit de dagelijkse werkelijkheid. De één leest Tolkiens queeste, de ander duikt in SF-pockets, weer een ander leest... stripverhalen. Tenminste, dat dacht Renée Rahir kennelijk toen zij deze fantasieserie over een menselijke leeuw (of een leeuwachtig mens, zo u wilt) begon. Wij zijn in Tanzania, het is het jaar 2026. Het Afrikaanse continent als de setting voor een fantasie is aardig gekozen, maar dat de hoofdfiguren lelieblank zijn, past helaas in een hardnekkige eurocentrische traditie: al het betekenisvolle, interessante, opvallende, leuke en goede in Afrika wordt niet door zwarte Afrikanen teweeggebracht. Zij blijven een beetje dommig, spreken soms gebrekkig de taal van de ander en Renée Rahir doorbreekt deze traditie niet.
Gevangen op Hook Stock farm (een stock farm is een fokkerij) is het tweede deel van deze serie. Fann het leeuwekind, geboren uit de romance tussen de koningin van de Nilcorns (een soort superieure, telepathische witte leeuwen met menselijke trekken) en een - hoe kan het ook anders - witte ontdekkingsreiziger met het hart op de goede plek, is op zoek naar zijn ontsnapte vader (zie aflevering 1: Afscheid van de Kilimanjaro). Fann heeft weliswaar de manen en telepathische krachten van de Nilcorns, maar verder een zeer menselijk uiterlijk. Vlees noch vis als hij is, valt hij buiten de boot bij mens en Nilcorn. Dit gegeven schijnt goed te zijn voor een spannende reeks avonturen waarbij onze held Fann vele gevaren trotseert maar vastbesloten verder gaat. Einde aflevering en het wachten is op het volgende album. Dat wordt aan het slot ook ingeleid met de woorden: 'zullen Fann en de leeuwmannen (de leeuwvrouwen verdwijnen kennelijk uit beeld... ) uit de greep van hun vijanden weten te blijven? Lees het vervolg in Fann in gevaar.' Het motief is eenvoudig, de vader speelt een marginale rol en is puur als middel opgevoerd om het verhaal gaande te houden.
Het eerste deel wekte bij tijd en wijle nog enig meeleven op, deel twee is zo warrig en onlogisch opgebouwd dat het ronduit vervelend wordt. Okay, er gebeuren in graalverhalen of sagen rare dingen en dat is zelfs wenselijk. Maar dat betekent niet dat een tekenares/scenariste haar bedenksels niet hoeft te structureren en te onderbouwen. Zo maar wat plaatjes en wat tekst is te makkelijk en te beledigend voor het genre. Zeker wanneer het de bedoeling is het niet bij één album te laten.
De tekeningen in Gevangen op Hook Stock Farm zijn niet slecht, alhoewel ik mij afvraag of de tekenares hier en daar niet flink geworsteld heeft met de menselijke anatomie. De dialogen zijn soms ronduit kinderachtig (pagina 39, plaatje 3: een mens-leeuw pakt een wapen op en zegt met schrikogen: 'de mens moet gek zijn, om zulke afschuwlijke (sic!) dingen uit te vinden!...').
Gevangen op Hook Stock Farm is een stripverhaal waarover beter tweemaal nagedacht had moeten worden. Waarschijnlijk zou het dan niet geschreven zijn.