Recensies

De weg naar Selma is typisch zo'n zwaar op de hand clichéverhaaltje. Tot pal voor de ontknoping wordt er bovendien dusdanig gedraald, dat het zaakje dreigt te verzanden. Het lijkt dan, alsof Philippe Berthet alleen maar uit is op het vastleggen van fraaie beelden, zij het, dat hij niet veel verder komt dan het citeren uit het arsenaal van jazzy stereotiepen van Noord-Amerika, die we onderhand zo goed kennen van al die stripzeefdrukken: tankstations, motels, pickups, desolate highways en jaloezieën, die fraaie schaduwen over bij voorkeur een sax werpen. Hoewel men kennelijk heeft ingezien, dat het opvoeren van net dat laatste cliché echt te veel van het goede zou zijn geweest. Erg jammer, trouwens, dat de tekenaar minder gestileerd, een beetje banaal realistisch is gaan werken, ofschoon ik moet toegeven dat zijn huidige stijl beter bij het onderhavige verhaal past. Waar het met Tome's verhaal heen moet, laat deze scenarist wel erg lang in het duister. Met een vleugje seks, het opwerpen van enkele raciale perikelen en een trouwe hond betoont hij zich bijzonder zuinig in het strooien met kruiden ten behoeve van een pittig verhaal. Men wordt ook wat in slaap gesust door de tot dan toe schijnbaar doelloos opererende figuren. Als hij echter wat geduid oefent, zal de lezer tegen het eind toch zien, dat de gebeurtenissen heel acceptabel worden onderbouwd, hetgeen hun clichématigheid enigszins compenseert. Over de motieven waarom men iets wel of niet gedaan heeft en dus over de plot zelf, is wel degelijk nagedacht. Zelfs de hond, zo blijkt vooral tijdens de apotheose, wordt gedreven door welhaast menselijke beweegredenen.
Afro-Amerikaan (wat heerlijk vooruitstrevend om die term hier een keer te mogen bezigen) Clement Brown deelt het bed met een getrouwde, blanke dame. Reden voor haar zwager om de vrouw het leven te nemen. Op dat moment lijkt het verhaal de kant op te gaan, dat Brown zijn onschuld moet bewijzen, maar dat is niet het geval. Het is aardig, dat de lezer zich middels dit cliché even op het verkeerde been weet gezet, maar daar tegenover staat, dat hij zich met andere genreclichés als verkrachtingen, intimidaties en meer gewelddadigheden ziet geconfronteerd. De laatste acht van de eenenzestig bladzijden redden De weg naar Selma als thriller, maar geen moment weet het zich van het gros van dit soort verhalen te onderscheiden.