Recensies

Uitgeverij Sherpa kwam in korte tijd met twee uitgaven op de markt van de Duitse stripauteur Ralf König. Speelde het eerste hier verschenen album Het killerkondoom zich af in de homowereld, het tweede doet dat eveneens. Om ideeën op te doen voor een nieuw album stuurde König vrienden en bekenden een brief, waarin hij vroeg om waargebeurde verhalen, het liefst pijnlijke, die zijn vrienden tijdens hun werk, sport of vakantie hadden beleefd. Het resultaat was een scala verhalen, waaruit König slechts een keuze hoefde te maken om Uit het leven gegrepen te vullen.
Ralf König, zelf homoseksueel, zet zijn homo-typetjes raak neer, ietwat in de stijl van Reiser en Brétecher. Vaag doen de koppies mij zelfs denken aan De Smet.
Dat homoseksuelen het niet altijd even gemakkelijk hebben bewijzen de verschillende plots. Hoe reageert de moeder wanneer ze in de gaten heeft dat haar zoon vrijt met een vriend, hoe kijken 'gelovige' mensen aan tegen homoparen, is een groep neo-nazi's erop uit een homo-jongen 'in de zeik' te zetten, is iemand nu wel of niet homoseksueel, op welke wijze kunnen homo's het beste voor zichzelf opkomen enz...
Hoewel er verhalen tussen zitten met erg levensechte dialogen, die de titel van het boek alle eer aan doen, vind ik één ding erg jammer. Het lijkt erop alsof volgens König alle homoseksuelen zielige stumperds zijn, individuen die steeds aan zichzelf twijfelen, zielepoten bij wie alles dreigt mis te gaan wat er maar mis kan gaan. In een aantal verhalen ziet het er tevens naar uit alsof het 'travestiet zijn ' bij alle homo's zit ingebakken: 'Zonder lippenstift voel ik me net een vent!'.
Hoewel König de plots over de homoscene waarschijnlijk met een grote dosis zelfspot getekend en/of geschreven zal hebben, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat niet iedere homoseksueel gelukkig is met Königs verhaalkeuze. Misschien kan dit boek met name in homo-kringen als gespreksstof dienen bij kwesties als hoe zij zichzelf zien en hoe ze denken dat een ander hen ziet! Is het toeval dat König de mannen van de Adac, de Duitse wegenwacht, als 'normale mannen' tekent en het verstrooide homo-toneelgezelschap als een stel hersenloze sufferds?
Kortom, een album dat zowel voor homo's als voor hetero's het lezen meer dan waard is, alhoewel ik het betwijfel of iedere homoseksueel zichzelf zo getypeerd wil zien. Of denkt König dat hetero's de homo's op deze manier bekijken? Oordeelt u zelf.