Recensies

Covers van sword & sorcery-strips springen er in de schappen van stripwinkels meestal goed uit. Het genre leent zich dan ook prima voor indrukwekkende, gedetailleerde scènes, waarop een tekenaar al zijn fantasie en inventiviteit kan botvieren. Jammer genoeg komt het regelmatig voor dat de door een fraaie blikvanger verleide koper met een kater blijft zitten als het boek na lezing niet aan de verwachtingen heeft kunnen voldoen. Dat is het geval met Het teken van het duister.
Scenarist François Marcela-Froideval heeft geprobeerd om het zwaar aangezette verhaal wat te verluchtigen met melige dialogen en grappen. Een vreemde keus, want het is juist dit soort humor dat zich slecht laat mengen met zwaardgekletter en magie. Elke sleutelscène wordt onmiddellijk gerelativeerd met flauwe grollen, waardoor Froideval de lezer elke gelegenheid ontneemt zich te kunnen laten meeslepen door het verhaal. Van fantasy-strips genieten met beide benen op de grond kan nu eenmaal niet.
Ook tekenaar Olivier Ledroit slaagt er niet in om een album lang te boeien. Eerlijk is eerlijk: hij is pas drieëntwintig jaar oud, en zijn werk evenaart soms dat van Philippe Druillet. Vooral de plaat op pagina twaalf (die niet onterecht ook de backcover siert) mag gezien worden. Maar bij de meer sobere scènes valt hij door de mand. Dan doen zijn tekeningen denken aan wat veertienjarige jongens uit verveling in hun wiskundeschrift krabbelen. Ook de inkleuring laat te wensen over. Nee, Het teken van het duister komt niet uit de verf. Maar wie weet zien Ledroit en Froideval in deel twee van Kronieken van de zwarte maan opeens het licht, en valt alles op zijn plaats wat in dit deel als mooie en minder mooie puzzeistukjes tussen de kaders ligt.