Het vijfde verhaal van Kuifje, De Blauwe Lotus, wordt algemeen beschouwd als Hergé’s eerste meesterwerk. Oorspronkelijk gepubliceerd in 1936 bij Casterman, onder de titel Les aventures de Tintin reporter en Extreme-Oriënt-Le Lotus Bleu, in een oplage van zesduizend exemplaren, bleek het later een blauwdruk voor de avonturen van Kuifje. Vanaf dat moment zou Hergé zich beter documenteren, later zelfs heel fanatiek. Zijn archief bevat dan ook een schat aan documentatie, maar dat archief is slechts raadpleegbaar voor enkele vertrouwelingen van rechtenexploitant Tintinimaginatio.
De ontstaansgeschiedenis van De Blauwe Lotus is genoegzaam bekend. Hergé kwam via een aalmoezenier in contact met de jonge Chinese student Tchang Tchong-Jen om hem te helpen ‘China op een respectbare manier te tekenen’. De rest is (strip)geschiedenis. De Blauwe Lotus werd een aanklacht tegen de koloniale dictatuur van Japan en het onrecht dat de Chinese bevolking werd aangedaan tijdens de jaren 30. Het album is doorspekt met anti-Japanse slagzinnen en de gevaren van het imperialisme werden niet geschuwd.
Sinds 2017 maakt Moulinsart (al dan niet in samenwerking met Casterman) er een erezaak van om de negen zwart/wit Kuifje-albums in kleur uit te brengen. Na Kuifje in het land van de Sovjets (2017), Kuifje in Congo (2019, nooit verschenen in het Nederlands, wel via een app), Kuifje in Amerika (2020) en De sigaren van de Farao (2022) is het nu de beurt aan het vijfde album van de bekende reporter. In Frankrijk stond het album zelfs op de achttiende plaats tussen de beste boeken van de twintigste eeuw.
Puristen hebben hun ongenoegen meermaals laten horen ('Hergé zou dat nooit toegestaan hebben') maar zulke uitspraken zijn mij inziens onterecht omdat het werk van de inkleurders (coloristen), toch wel van een hoog niveau is. De zwart/wit-tekeningen van de jaren 30 hebben plaatsgemaakt voor een frisse inkleuring die de klare lijn alle eer aan doet. Bepaalde scènes in het album krijgen door die nieuwe inkleuring een andere dynamiek zonder dat het verhaal aan kwaliteit moet inleveren. Vooral de typische Chinese klerendracht krijgt een grote meerwaarde waardoor het album aan kracht wint, zeker als je weet dat het verhaal bijna negentig jaar oud is.
Maar De Blauwe Lotus kreeg ook enkele nieuwe achtergronden en dat is toch in strijd met de wil van Hergé die geen inmenging van derden in zijn albums duldde. Hulp bij de (latere) albums dat kon wel, maar iets toevoegen dat was ‘not done’. ‘Moi Tintin’ was dan ook niets voor niets de titel van een documentaire over Hergé. Slotsom: De Blauwe Lotus anno 2025 biedt de nostalgische lezers onder ons een nieuwe kijk op één van de populairste albums van Kuifje.