Recensies

Wij chauvinistische laaglanders zijn nog wel eens geneigd om stripreeks Gilles de Geus vol trots de Nederlandse Asterix te noemen. Het klinkt wat pretentieus, maar als je bedenkt dat Nederland vele malen kleiner is dan Frankrijk, krijgt die opmerking het juiste perspectief. Wij zijn nu eenmaal een klein stripland. Zó klein zelfs, dat de makers van succesreeks Gilles de Geus het zich financieel niet eens kunnen veroorloven om tijd vrij te maken voor het arbeidsintensieve werk aan een nieuw album. Geen uitgever heeft er een voorschot voor over en voorpublicatie is in deze tijd van failliete striptijdschriften een illusie. Zodoende kon De 7 provincién, het achtste deel van Gilles de Geus, pas van de grond komen na tussenkomst van particuliere investeerders. Initiatiefnemer is stripwinkel Silvester uit 's-Hertogenbosch, die een mecenasstructuur opzette, waarbij vierenveertig liefhebbers meebetaalden aan de productiekosten van het album en in ruil daarvoor een exclusieve uitgave ontvingen, met als bonus een van de originele stripplaten. De minder kapitaalkrachtige fan heeft niet hoeven vrezen, want er verscheen ook een publieksuitgave. En daar mankeert weinig aan. Hanco Kolk en Peter de Wit trakteren de lezer andermaal op humoristische anachronismen (Willem de Zwijger die de troonrede voorleest) en ijzersterke running gags (paparazzi die overal opduiken met tekenpapier in de aanslag, bij gebrek aan de nog niet uitgevonden fotocamera). Ook nemen de auteurs het obligate fenomeen 'tijdmachine' scherp op de hak. Het verhaal: Gilles, Leo en admiraal Lumeij worden door Willem de Zwijger een eeuw in de toekomst gestuurd om daar de bouwplannen te stelen van een onverslaanbaar schip waarmee de strijd tegen de Spanjaarden kan worden gewonnen. In 1673 aangekomen vinden ze al gauw De 7 Provinciën, het schip van Michiel de Ruyter, dat net uitvaart voor een zeevaart tegen de Britten. Dit uitgangspunt levert voldoende spannende en komische momenten op om tot het einde toe te blijven boeien, al is het jammer dat Kolk en De Wit geen puf meer hadden voor een pakkende slotstrook. Het tekenwerk is van het bekende Kolk-niveau, waarbij echter opvalt dat hij gemakshalve in veel plaatjes het decor heeft weggelaten. Was de tijdsdruk bij dit commerciële project wellicht te hoog? Enig medelijden is dan ook op zijn plaats voor de mecenas die de veel te kale pagina dertien krijgt thuisgestuurd...