Recensies

'Cosey verrast ons weer met iets nieuws', kopt Dupuis in de begeleidende persinformatie. Met het album Zeke vertelt... levert de Zwitserse auteur weer eens een bijdrage aan de luxe collectie Vrije vlucht van Dupuis. Verrassen doet hij zeker, want het eindresultaat treft mij onaangenaam. Na lezing van Zeke vertelt... vroeg ik mij af hoe hier nu een fatsoenlijke albumbespreking uit kon rollen? In dit verband geef ik de uitgever nogmaals groot gelijk, wanneer deze schrijft dat het '...altijd moeilijk - zo niet onmogelijk - [is] een verhaal van Cosey in een paar regels samen te vatten...'. Het plot is op zich simpel: een oudere vrouw krijgt na jaren een bericht van haar verdwenen zoon en gaat op pad met een jongere kennis naar de Mekong, een gebied tussen Laos en Birma. Daar treft ze haar zoon aan die met behulp van een diaprojector al verhalenvertellend door het land trekt. De vrouw sterft in de armen van een vroegere geliefde. De jonge kennis, met wie ze naar de Mekong reisde, blijkt... de dochter van haar zoon. Einde verhaal, doch chaotisch neergezet. De kracht van Cosey is in dit album doorgeslagen. Het is zijn zwakte geworden. Wat deze ervaren tekenaar/scenarist zo goed kan, komt slecht uit de verf in zijn nieuwe album. Als ik aan de Jonathan-verhalen denk, zie ik een Cosey die poëtische en beeldende strips kan maken, zij het een tikje moraliserende. In Zeke vertelt... verwordt dit alles echter tot een dwaze routine waar elke emotie aan ontbreekt. Zeke vertelt een onsamenhangend verhaal, het is een bladzijden lange luie oefening in tekeningen van vrouwen in allerlei maten en poses. En de moraal van het verhaal? Ik zou het niet weten. Het is jammer dat Cosey met dit verhaal de plank mis slaat. Met een beetje kop, romp en staart had het een aardig album kunnen zijn. Dus, Cosey, voor de volgende keer geen mislukte Picasso's meer.