Recensies

Wil je in het afgekloven genre van privé-detectives nog iets oorspronkelijks verzinnen dan moet je van goede huize komen. André Taymans, vooral bekend van zijn jeugdstrip Charlotte met scenarist Rudi Miel, is daar niet erg in geslaagd. Zijn verhalen hangen aan elkaar van (te) veel toevalligheden en ongeloofwaardige plots. Het zou Taymans goed doen zijn enorme productie, in de periode 1996-1999 verschenen er van Caroline Baldwin liefst vijf albums, in te ruilen voor wat meer beredeneerde scenario's of een scenarist bij de hand te nemen. Taymans is als tekenaar alleszins acceptabel. Hij hanteert een erg vlotte lijnvoering, zij het soms op het slordige af. Voor zijn platen heeft hij in Bruno Wesel een kundig inkleurder gevonden. Actiescènes zijn meestal overtuigend. Zeer fraai is bij voorbeeld een metrorit van Baldwin waar spanning en ritme zich perfect laten verenigen (plaat 33 van Bloed in het zwembad). De research is verder goed verzorgd. Tal van herkenningspunten in New York en Havanna zoals auto's, huizen, billboards, bruggen, stations enzovoorts zijn verantwoord en passend in zijn stijl neergezet. Daartegenover staat dat een redelijk groot aantal pagina's statisch van opbouw is. Dat komt met name omdat Taymans veel dezelfde clichématige gezichtsuitdrukkingen gebruikt. Zo zijn er heel wat talking heads over de pagina's uitgesmeerd (bij voorbeeld platen 8-10 in Absurdia). Gesitueerd in New York strijdt zijn heldin Caroline Baldwin tegen de vele psychopaten die deze stad bewonen. Baldwin is een volslanke durfal die zich in een van de albums voorstelt als indiaanse maar daar geen uiterlijke kenmerken van heeft meegekregen. Ze werkt aan moordzaken, voor minder doet ze het niet, samen met de routineuze inspecteur Philips. Overigens is haar optreden als detective nogal duister omdat nimmer duidelijk wordt waar haar inkomsten vandaan komen. De eerste albums van de reeks - Bloed in het zwembad en De laatste dans - vormen samen een afgerond verhaal en het decor van een hele reeks moorden. Een van de slachtoffers is de pornoschrijver Tim Allen, tevens een succesvol ghostwriter van de bestseller Natasha Hyman. Als blijkt dat deze onthulling in Allens nog te publiceren autobiografie staat, concentreert alle politieaandacht zich op Hyman en haar psychopatische chauffeur. Hyman wordt echter per ongeluk doodgeschoten door haar chauffeur terwijl even hierna blijkt dat Baldwins vriendin Andie het volgende slachtoffer van de moordenaar is. Het enige bruikbare spoor leidt Baldwin vervolgens naar Cuba, een geliefd oord van playboy Allen. Na het nodige geharrewar in het Cuba van Castro volgt in een Hitchcock-decor a la Vertigo, bovenin de Spaanse klokkentoren, de bizarre ontknoping van dit verhaal. Maar uiteindelijk blijft een aantal moorden onopgelost, zodat er voor de lezer losse draadjes overblijven. Het derde album - Absurdia - toont ons wederom het werkterrein van een seriemoordenaar. Het draait allemaal om Alan Layne, steracteur van de show Suburbia. Layne heeft last van een fanatieke stalker, Peter Mulligan, die zichzelf Midas noemt. Deze Midas versiert op een goede dag een vriendin van Layne die dronken is als ze met hem de liefde bedrijft. Later blijkt dat deze vrouw Midas besmet heeft met het aids-virus. Midas flipt volkomen als hij weet dat hij binnen afzienbare tijd zal sterven. Hij vermoordt iedereen die in de buurt staat van Layne. Baldwin weet hem uiteindelijk te ontmaskeren en Midas sterft tijdens een gevecht met haar een gewelddadige dood. Onduidelijk is echter of de gewonde Caroline Baldwin in contact is geweest met de bebloede Midas. Hoe origineel als Taymans voor de oplossing zou kiezen van een vrouwelijke heldin die besmet is geraakt met aids! We wachten het af.