Recensies

Als twee groten van het moderne stripverhaal besluiten tot een team up schept dat verwachtingen. Vandaar wellicht dat het zo'n twaalf jaar geduurd heeft voordat Jean van Hamme en Hermann hun, blijkens de inleiding, 'stachanovistische' agenda's gelijk konden trekken. (Grigorjevitsj Stachanov was een mijnwerker die vanwege zijn enorme prestaties door de Sovjet-autoriteiten aan andere arbeiders ten voorbeeld werd gesteld.) Van Hamme complimenteert zichzelf dus, maar heeft daar ook alle recht toe want het resultaat van zijn inspanningen, en die van Hermann, mag er zijn. Uitgangspunt van De bloedbruiloft is het verhaal over een uit de hand gelopen bruiloft dat Van Hamme toevallig ter ore kwam. Omdat het voorgerecht niet naar zijn smaak was, besloot de vader van de bruidegom het bruidsmaal maar helemaal af te zeggen. Waarop de restaurateur, die zijn winst zag verdwijnen, de bruid in gijzeling nam totdat de gasten zich weer aan de dis zetten. Afijn, in het echt kwam alles nog goed maar bij Van Hamme begint het drama dan pas echt. Zijn personages eten niet vrolijk verder maar zinnen op wraak voor het schreiend onrecht dat hen aangedaan is. De toevallige passanten die zoveel ophef over onverse fruits de mer aanvankelijk nog geamuseerd aanschouwen, worden als snel meegezogen in een geweldsspiraal waaraan geen ontsnappen mogelijk is. Opgekropte woede, frustratie en gekrenkte eer banen zich een weg naar buiten. Het dunne laagje beschaving is niet bestand tegen zoveel bloeddorst. In het drama dat zich in en om het restaurant afspeelt komt de ware aard van de mens naar boven. Naar eigen zeggen heeft Van Hamme met dit album een ode willen brengen aan de ongeneeslijke menselijke domheid. Nergens komt dat zo goed tot uiting in zinloos geweld. Een futiliteit eindigt al snel in een bloedbad wanneer mensen zichzelf niet kunnen relativeren. Zo beginnen oorlogen. Thematisch ligt het album in het rechtstreekse verlengde van Hermanns Sarajewo tango. Ook in De bloedbruiloft worden de oorlogshitsers en meelopers belachelijk gemaakt. Het album bevat veel meer wrange humor dan je bij vluchtige beschouwing zou vermoeden. Op subtiele wijze wordt de donkere zijde van de menselijke ziel bloot gelegd. Bovendien is het verhaal door Hermann met onbetwist vakmanschap in beeld gebracht. De koper van dit album zal zich niet bekocht voelen.