Recensies

Premiejagers, vrijbuiters en vechtersbazen die in gezelschap van schilderachtige aliens van planeet tot planeet trekken en van het ene avontuur in het andere terecht komen. Het is een genre dat in de sciencefiction vooral bekend is geworden door Jack Vance en Fritz Leiber. In de stripwereld zien we deze setting terug bij bij voorbeeld Alias Ego (Dick Matena) en Storm (Don Lawrence). Durham Red, waarvan nu in een Nederlandse vertaling het eerste deel Spiegels verschenen is, behoort ook tot dit genre. De hoofdpersoon is een vrouwelijke mutant, een premiejager uit de 22e eeuw, pikant gekleed en tot de tanden bewapend. Durham is echter nog meer dan dat: zij is ook een vampier, die dagelijks haar portie bloed nodig heeft. En de middelen die sinds de tijd van Dracula de strijd tussen mens en vampier spannend houden, helpen niet meer: zij is bestand tegen knoflook, houten kruisen en daglicht. Durham Red is al door meerder schrijvers en tekenaars gestalte gegeven. Volgens de inleidende tekst in het boek is deze Engelse strip pas echt de moeite waard geworden met de huidige schrijver Peter Hogan en vooral tekenaar Mark Harrison. Nu, dan hoef ik die voorgaande verhalen niet te lezen, want - om maar meteen tot een oordeel over te gaan - een verhaallijn is in Spiegels nauwelijks te ontdekken en de dialogen zijn gekunsteld en clichématig. Over de tekeningen ben ik ook niet enthousiast. Het betreft hier een vorm van schilderen, waarbij waarschijnlijk ook de computer ingeschakeld is. Inkleuring en kadergebruik zijn expressief en de niet-menselijke wezens zijn leuk vormgegeven, maar de hoofdpersonen maken vaak een statische indruk en qua perspectief wordt er niet zo nauw gekeken. Het lijkt alsof de tekenaar het best tot zijn recht komt in een splash page. Deze pagina-vullende tekeningen in het boek worden dan ook nogal eens door hem gesigneerd! Een ijzeren wet in de stripwereld luidt dat de hoofdpersoon er gedurende het verhaal een beetje hetzelfde uit moet zien. In deze uitgave moest ik soms even terugkijken, als Durham Red zich omgekleed had, of gewoon anders ingekleurd was. Zou een jongere van pakweg 14 jaar minder kritisch tegen zo'n uitgave aankijken? Waarschijnlijk wel. Hij of zij zou zich kunnen verlekkeren aan de kleurrijke mix van horror, sciencefiction en verkapte erotiek. En het verhaal? Als je op de laatste bladzijde 'einde van het eerste boek' leest, ben je toch nieuwsgierig hoe het Durham verder zal vergaan. Hebben ze me toch nog te pakken, de heren Hogan en Harrison...