Recensies

Een van de meest opvallende uitgaven van de laatste tijd is London labyrinth van Dick Briel met als serie-aanduiding Een Palmboom mysterie 3. Sommige kopers zullen zich vertwijfeld afvragen waarom ze deel 1 en 2 niet hebben opgemerkt. Een mysterie? Niet echt. London labyrinth is wel degelijk het derde Palmboom-mysterie. De eerste twee - Het mysterie van de Tacho-plant en De roestgranaat - verschenen in 1981 en 1982 bij uitgeverij Oberon. Hierna werd de reeks afgebroken om pas vijftien jaar later te worden voortgezet. London labyrinth werd namelijk in 1997 voorgepubliceerd in het Veronicablad. Palmboom werd voor het eerst gepubliceerd in een periode waarin veel tekenaars teruggrepen op de klassieke tekenstijlen van enerzijds Maurice Tillieux (zie bij voorbeeld het werk van Yves Chaland en Luc Cornillon) en anderzijds de klare lijn van Hergé en Edgar Pierre Jacobs. In Frankrijk en in Nederland kwam een nieuwe generatie klare-lijntekenaars op. In Frankrijk waren dat bij voorbeeld Ted Benoit, Floc'h en de minder bekende Dominique Hé. In Nederland koos Theo van den Boogaard voor de klare lijn, evenals Joost Swarte, Jan Vervoort en Dick Briel. Terwijl Benoit en Swarte meer experimenteerden, maakten Floc'h, Hé, Vervoort en Briel verhalen die niet alleen hun tekenstijl, maar ook de manier van vertellen ontleenden aan Hergé en Jacobs, en voegden hier moderne elementen aan toe. Dick Briel deed dit zoals gezegd in Professor Palmboom. Het leverde twee aardige verhalen op van de toen debuterende tekenaar. En nu dus London labyrinth. Het verhaal speelt zich (niet verbazend) af in Londen. Palmbooms assistent Thomas Dibbet verdwijnt spoorloos in de Londense metro. Professor Palmboom gaat naar hem op zoek en krijgt bij zijn speurtocht gezelschap van het meisje Little Dorrit (een verwijzing naar Charles Dickens). Hij komt erachter dat zich onder Londen een waar labyrinth van gangen bevind dat vroeger gebruikt werd als lustoord door mensen met macht. De Engelse regering wil voorkomen dat het bestaan van dit onderaardse lustoord ooit aan het licht komt en staat op het punt om de gangen vol te storten met cement. Palmboom krijgt van Winston Churchill persoonlijk toestemming om, voordat het zover is, af te dalen in de gangen. Opvallend aan het tekenwerk in dit album is dat er zich na een tiental pagina's een stijlbreuk voordoet, wellicht zijn deze pagina's eerder getekend dan de rest. Briel hanteert hier nog de klassieke klare-lijnstijl met typische kenmerken als de strakke, overal even dikke lijnen, muren waarvan elke steen is getekend en rondjes als ogen en mond van de personages. Hij verlaat deze stijl niet helemaal, maar de rest van het album is losser en zo te zien met penseel getekend. Hij gebruikt meer zwart en een enkele keer tekent hij zelfs schaduwen (ook het ontbreken van schaduwen is een typisch kenmerk van de klare lijn.) Het heeft mooie strippagina's opgeleverd. Bij Arboris zullen binnenkort de oudere Palmboom-verhalen in herdruk verschijnen, en het vervolg op London labyrinth dat wordt aangekondigd als Ratcliff Highway. Ik ben er zeer benieuwd naar, want Dick Briels comeback met London labyrinth is het wachten waard geweest.