Recensies

'Unne is een bundeling unnes, unne door Unne in Unne (Unne 1968)', probeert Kim Duchateau (1968) melig te wezen op de achterkaft van zijn eerste officiële boekuitgave. Een wreed konijn introduceert het woord 'Unne' op pagina 29 en God mag weten wat het betekent. Waarschijnlijk niet veel meer dan het woord 'Schnuurt' uit de gelijknamige bundel die de Nederlander Koen Hottentot enkele jaren geleden uitbracht. Net als Schnuurt is ook Unne weer typisch zo'n uitgave van een jonge stripmaker die zijn carrière is begonnen in de schoolkrant: priegelig volgetekende pagina's vol absurditeiten a la Gotlib. En dan te bedenken dat Duchateau een gediplomeerd (én bekroond) animatiefilmer is, geschoold door niemand minder dan Raoul Servais. Tekenfilms bevatten bij voorkeur weinig kriebelige details en daarom lijkt Unne in niets op het product van een animatiefilmer. Duchateau wisselt voortdurend van tekenstijl, rommelt met pagina-indelingen en verruilt doodleuk de Nederlandse taal voor het Engels of Frans. Het eindresultaat is chaotisch. Tegenover de herkenbare gags van de 'Hulpeloosjes' (twee kleine mannetjes die altijd in de maling worden genomen) staan verstripte songteksten en een rommelig getekend sprookje. Tussen de bedrijven door parodieert Duchateau ook nog eventjes Corto Maltese, The Spirit, Robbedoes, Frommeltje en Viola, Nero, Heinz en Majoor Fataal. Talent heeft deze bijdehante Vlaming zeker, maar Unne is te onevenwichtig en te puberaal om dat talent te bekronen. Binnenkort een herkansing?